sábado, 15 de diciembre de 2007
De ooievaars zijn toegekomen!
Donderdag warm en fijn moment: Ik had om 16u afspraak om te gaan lopen met vriendin. Eerst een paar productieve uurtjes in de bibliotheek (ja, er wordt hier ook gestudeerd, maar helaas is dat minder interessant om te vertellen) en erna afzien langs de rivier. Toen we terugkwamen op kot van vriendin, zagen we plots ooievaars op de kathedraal. Machtig moment: met vanillethee, nog nazwetend van het lopen, vanop terras kijkend naar ooievaars die stad binnenvlogen. Ongelooflijk hoeveel het er waren, allemaal neerstrijkend op kathedraal of kerk. Ook deze kleine momenten geven af en toe gevoel van puur geluk.
martes, 11 de diciembre de 2007
Aventura de Béjar
¡Hola cariños!
Onderstaand verslag is lang en gaat enkel over vorige zaterdag en zondag en ik waarschuw nu al voor overdreven meligheid en wegdroomgevoel. Zij die er niet tegen kunnen, lezen beter niet verder en wachten best op volgend verslag. (Nee, meligheid gaat niet over Nicolaas, dat spaar ik voor de mails en de telefoongesprekken met mijn avonturier en voor al diegene die het willen horen.)
Op dit moment dus boordevol energie van het voorbije weekend. Zonder twijfel een van de vele topmomenten van mijn Erasmus tot nu toe. We hadden met enkelen het idee, na alle culturele hoogtepunten, eens de natuur in te trekken. Salamanca is fijn maar ligt te midden van droge vlaktes en we hadden zin in bergen, bos en frisse lucht.
Omdat Spanjaarden nogal graag vakantie nemen, was vorige weekend een verlengd weekend omdat 6 december hier weer een of andere feestdag is.
(Neen, helaas niet Sinterklaas, nergens nicnacjes of chocoladenmannetjes te vinden...Voelde me kleine bedrieger toen ik vóór donderdag door de straten wandelde en genoot van de kerstverlichtinggepoftekastanjessfeer. Maar mag niet klagen, ook Sinterklaas kent het principe van de postpakketjes...) Twee dagen studeren, twee dagen ontspanning, ideaal.
Het oorspronkelijke idee was met tent en slaapzak een nabijgelegen bergachtig natuurgebied in te trekken en op gevaar van bevroren tenen de nacht op een of andere afgelegen plaats door te brengen. Toen het idee concreet werd, was er hier en daar toch twijfel vergezeld van nachtmerries van blauwe vrienden.
Dan ook opluchting bij sommigen toen er werd geopperd een klein huisje te huren, soort van idyllische berghut. Internet werd geraadpleegd en al snel werd huisje, horend bij een of andere herberg, gereserveerd.
Website beloofde 18 bedden, haardvuur en onvergetelijk uitzicht. 18 bedden betekende dus ook veel vrienden. Toch beetje voorzichtig rondgevraagd, want al gauw bleken er zeer velen ervoor te vinden. (logisch...)
Uiteindelijk waren we met groepje van 16 man en 6 nationaliteiten (Portugees, Fins, Italiaans, Frans, Belgisch en Duits).
We zijn zaterdag vroeg in de ochtend vertrokken en na 1u15 minuten rijden van Salamanca met bus, geëindigd in Béjar, dorpje aan de rand van 'Sierra de Béjar'.
Daar eerst verplichte koffie gedronken, vers brood gekocht en aan de klim begonnen. Na iets meer dan uurtje zijn we aangekomen bij de herberg. Ons huisje bleek nog iets hoger en verder van de beschaving te liggen. De auto met de portugezen EN onze proviand (we hadden dag ervoor supermarkt en groentenwinkel overvallen) had ons ondertussen ingehaald en na nog een klim van een uur kwamen we aan bij de 'berghut'.
De weg ernaartoe was al prachtig en het enthousiasme over eindelijk wat natuur, hier en daar nog wat herfstkleuren, machtige uitzichten en de zon! die scheen zorgde ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het huisje groeide.
Omdat websites vaak een mooier beeld geven dan de werkelijkheid hadden we ons al ingesteld op vier muren en een dak ergens onderweg.
Maar alles was zoals je je het voorstelt; zalig huisje, op top van een berg, met uitzicht rondom rond!
Het was een min of meer bekend uitzichtpunt en toen we toekwamen waren er twee families aan het barbequeen, nee niet in topje en zonnebril, maar gezellig met de wintertrui en pint in de hand aan het vuur.
Het huisje bestond uit een klein cafeetje met drie tafels en een haardvuur en onze kamer grensde aan de cafe. Gewoonweg gewoonweg: 9 stapelbedden, erboven houten zolder en haardvuur dat in de hoek al lag te flikkeren. De lieve meneer had het al aangestoken zodat we geen koud zouden hebben. Rugzak afgedaan, plekje gezocht op rots buiten en met glimlach gepicknickt.
Erna nog met zijn allen even rond het vuur binnengezeten en in het cafeetje een koffietje gedronken. De twee families waren ondertussen binnengekomen want het werd behoorlijk koud en hier en daar stonden enkele wandelaars aan de toog een of andere kruidenlikeur te drinken. (die ik van een van hen even moest proeven.)
Omdat het een uur later donker zou zijn, besloten we ons vlug warm aan te kleden en nog eens de omgeving te verkennen. Al huppelend een wandelpadje ingeslaan en even later stonden we opnieuw tussen hoge grassen, struiken en rotsen zonder enig teken van leven om ons heen. Iedereen ondertussen behoorlijk uitgelaten en we zijn van rots naar rots geklommen, gesprongen en gedanst, hebben foto's getrokken en genoten van een machtig irreëel uitzicht op een of ander open plek.
De zon was aan het ondergaan en warme gloed op omliggende bergen deed iedereen even stilletjes zuchten. (Om een beetje beeld te geven van moment: Fanny (Frans) maakte op dat moment mopje wat we ervan zouden denken als ze op dat moment al haar muziekjes van haar gsm zou uittesten. Kort gevecht in buurt van koeienstront volgde.)
Toen we terug aankwamen in de hut (rond 18u) bleek de eigenaar de bar net te sluiten. Hij vroeg of we een tafel wilden in onze kamer en na wat heen en weergeschuif met stapelbedden onstond er een krap maar gezellig hoekje rond het vuur, omgeven door zitbankjes en stoelen
De wijn werd opgewarmd en de man ging met zijn kruiwagen nog wat houtblokken halen. Je zag dat ook hij genoot van onze groepssfeer en hij bleef nog even hangen om te proeven van de gluhwein, naar een of ander frans recept.
Ondertussen zaten we al met een hele bende rond de tafel pompoen en wortels te snijden en patatten in te pakken, met de zak chips die circuleerde.
Het scoutsgevoel werd nog groter toen we de rooster boven het vuur plaatsten, de pikante worstjes invetten en de patatten in het vuur legden. Sfeer was machtig, het maakte niet uit of je nu even op je bed ging liggen, rond het vuur zat of de tafel opruimde, de groep was ideaal. Je merkt ook al gauw wie graag initiatief neemt en wie gewoon graag met bekertje in de hand meegeniet.
En om het helemaal melig en idyllisch te maken: na het eten en bronselen met messen, mayonnaise, plastieken bordjes en stokbrood hebben we nog wat spelletjes gespeeld. (zo lang er maar dobbelstenen en kaarten zijn) Erna afgesloten met fruit in hete chocoladesaus en voor sommigen sigaretje onder sterrenhemel.
Het plan was met sommigen een dauwwandeling te maken (Italianen waren daar niet bepaald voor te vinden) en erna samen te ontbijten. Dauwwandeling werd een uurtje 'snoozen' maar warme chocolademelk op gasvuurtje werd wel werkelijkheid. Brood, confituur, choco, fruitsap, koude worsten van de avond ervoor: alle ingredienten voor een rijkelijk berghutontbijt. Erna rekening gemaakt, opgekuist, verplichte groepsfoto voor het huisje en portugezen uitgezwaaid die al terugkeerden met auto naar Salamanca.
Na uurtje afdalen mochten we onze zakken achterlaten bij een vriendelijk ouder koppel dat er een of ander klein drankkraampje openhield en zijn we vertrokken voor nogmaals een zalige wandeling. Scoutsgevoel nog steeds groot en zin om te entertainen. Dan ook iedereen verplicht een spaanse kreet te roepen (zorgde wel wat voor vreemde ogen en glimlach bij diegene die me al wat beter kenden).
Hele weg was zalig, waterachtig zonnetje kwam er af en toe door en het was net warm genoeg om die paar lagen kleren toch aan te houden. Iedereen sprak met iedereen (jawel, alles in hets spaans) en af en toe werd er halt gehouden voor de laatsten. Tussendoor ook foto's van achtergelaten auto's en stuwdammen getrokken (ik doe mijn best op de space).
'S middags gepicknickt in open veld in zonnestralen tussen de wolken door en laatste etappe was klein weggetje midden in de weiden met stevig klimmetje.
Moe maar gelukkig dan teruggekeerd naar dorpje en daar met blozende kaken in cafeetje thee gedronken terwijl we wachtten op de bus.
Gebroken toegekomen in Salamanca nog de overschot van het eten verdeeld en dan naar kot gestrompeld.
Ik heb met rode kaken en met de rook nog in mijn kleren alles aan kotgenoten verteld die moesten glimlachen om zoveel enthousiasme.
En nu zit ik hier, twee dagen later en nog steeds met stijve kuiten en pijnlijke billen in het computerlokaal van de universiteit. Binnen twee minuten begint mijn practicum en erna lessen tot 20u30. Maar ik heb zin in deze week, en deed zelfs deugd gisteren tussen de lessen door, in bibliotheek boek te onderlijnen.
Zal nog behoorlijk zwoegen worden voor examens maar dat is in belgie niet anders... Alhoewel dat spaans toch af en toe voor vertraging zorgt, lijkt het meer en meer te lukken.
Maar goed, tot later dus en eigenlijk tot heel binnenkort. Volgende week woensdag ben ik weekje in Belgie. Be ware...
Kus,
R.
Onderstaand verslag is lang en gaat enkel over vorige zaterdag en zondag en ik waarschuw nu al voor overdreven meligheid en wegdroomgevoel. Zij die er niet tegen kunnen, lezen beter niet verder en wachten best op volgend verslag. (Nee, meligheid gaat niet over Nicolaas, dat spaar ik voor de mails en de telefoongesprekken met mijn avonturier en voor al diegene die het willen horen.)
Op dit moment dus boordevol energie van het voorbije weekend. Zonder twijfel een van de vele topmomenten van mijn Erasmus tot nu toe. We hadden met enkelen het idee, na alle culturele hoogtepunten, eens de natuur in te trekken. Salamanca is fijn maar ligt te midden van droge vlaktes en we hadden zin in bergen, bos en frisse lucht.
Omdat Spanjaarden nogal graag vakantie nemen, was vorige weekend een verlengd weekend omdat 6 december hier weer een of andere feestdag is.
(Neen, helaas niet Sinterklaas, nergens nicnacjes of chocoladenmannetjes te vinden...Voelde me kleine bedrieger toen ik vóór donderdag door de straten wandelde en genoot van de kerstverlichtinggepoftekastanjessfeer. Maar mag niet klagen, ook Sinterklaas kent het principe van de postpakketjes...) Twee dagen studeren, twee dagen ontspanning, ideaal.
Het oorspronkelijke idee was met tent en slaapzak een nabijgelegen bergachtig natuurgebied in te trekken en op gevaar van bevroren tenen de nacht op een of andere afgelegen plaats door te brengen. Toen het idee concreet werd, was er hier en daar toch twijfel vergezeld van nachtmerries van blauwe vrienden.
Dan ook opluchting bij sommigen toen er werd geopperd een klein huisje te huren, soort van idyllische berghut. Internet werd geraadpleegd en al snel werd huisje, horend bij een of andere herberg, gereserveerd.
Website beloofde 18 bedden, haardvuur en onvergetelijk uitzicht. 18 bedden betekende dus ook veel vrienden. Toch beetje voorzichtig rondgevraagd, want al gauw bleken er zeer velen ervoor te vinden. (logisch...)
Uiteindelijk waren we met groepje van 16 man en 6 nationaliteiten (Portugees, Fins, Italiaans, Frans, Belgisch en Duits).
We zijn zaterdag vroeg in de ochtend vertrokken en na 1u15 minuten rijden van Salamanca met bus, geëindigd in Béjar, dorpje aan de rand van 'Sierra de Béjar'.
Daar eerst verplichte koffie gedronken, vers brood gekocht en aan de klim begonnen. Na iets meer dan uurtje zijn we aangekomen bij de herberg. Ons huisje bleek nog iets hoger en verder van de beschaving te liggen. De auto met de portugezen EN onze proviand (we hadden dag ervoor supermarkt en groentenwinkel overvallen) had ons ondertussen ingehaald en na nog een klim van een uur kwamen we aan bij de 'berghut'.
De weg ernaartoe was al prachtig en het enthousiasme over eindelijk wat natuur, hier en daar nog wat herfstkleuren, machtige uitzichten en de zon! die scheen zorgde ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het huisje groeide.
Omdat websites vaak een mooier beeld geven dan de werkelijkheid hadden we ons al ingesteld op vier muren en een dak ergens onderweg.
Maar alles was zoals je je het voorstelt; zalig huisje, op top van een berg, met uitzicht rondom rond!
Het was een min of meer bekend uitzichtpunt en toen we toekwamen waren er twee families aan het barbequeen, nee niet in topje en zonnebril, maar gezellig met de wintertrui en pint in de hand aan het vuur.
Het huisje bestond uit een klein cafeetje met drie tafels en een haardvuur en onze kamer grensde aan de cafe. Gewoonweg gewoonweg: 9 stapelbedden, erboven houten zolder en haardvuur dat in de hoek al lag te flikkeren. De lieve meneer had het al aangestoken zodat we geen koud zouden hebben. Rugzak afgedaan, plekje gezocht op rots buiten en met glimlach gepicknickt.
Erna nog met zijn allen even rond het vuur binnengezeten en in het cafeetje een koffietje gedronken. De twee families waren ondertussen binnengekomen want het werd behoorlijk koud en hier en daar stonden enkele wandelaars aan de toog een of andere kruidenlikeur te drinken. (die ik van een van hen even moest proeven.)
Omdat het een uur later donker zou zijn, besloten we ons vlug warm aan te kleden en nog eens de omgeving te verkennen. Al huppelend een wandelpadje ingeslaan en even later stonden we opnieuw tussen hoge grassen, struiken en rotsen zonder enig teken van leven om ons heen. Iedereen ondertussen behoorlijk uitgelaten en we zijn van rots naar rots geklommen, gesprongen en gedanst, hebben foto's getrokken en genoten van een machtig irreëel uitzicht op een of ander open plek.
De zon was aan het ondergaan en warme gloed op omliggende bergen deed iedereen even stilletjes zuchten. (Om een beetje beeld te geven van moment: Fanny (Frans) maakte op dat moment mopje wat we ervan zouden denken als ze op dat moment al haar muziekjes van haar gsm zou uittesten. Kort gevecht in buurt van koeienstront volgde.)
Toen we terug aankwamen in de hut (rond 18u) bleek de eigenaar de bar net te sluiten. Hij vroeg of we een tafel wilden in onze kamer en na wat heen en weergeschuif met stapelbedden onstond er een krap maar gezellig hoekje rond het vuur, omgeven door zitbankjes en stoelen
De wijn werd opgewarmd en de man ging met zijn kruiwagen nog wat houtblokken halen. Je zag dat ook hij genoot van onze groepssfeer en hij bleef nog even hangen om te proeven van de gluhwein, naar een of ander frans recept.
Ondertussen zaten we al met een hele bende rond de tafel pompoen en wortels te snijden en patatten in te pakken, met de zak chips die circuleerde.
Het scoutsgevoel werd nog groter toen we de rooster boven het vuur plaatsten, de pikante worstjes invetten en de patatten in het vuur legden. Sfeer was machtig, het maakte niet uit of je nu even op je bed ging liggen, rond het vuur zat of de tafel opruimde, de groep was ideaal. Je merkt ook al gauw wie graag initiatief neemt en wie gewoon graag met bekertje in de hand meegeniet.
En om het helemaal melig en idyllisch te maken: na het eten en bronselen met messen, mayonnaise, plastieken bordjes en stokbrood hebben we nog wat spelletjes gespeeld. (zo lang er maar dobbelstenen en kaarten zijn) Erna afgesloten met fruit in hete chocoladesaus en voor sommigen sigaretje onder sterrenhemel.
Het plan was met sommigen een dauwwandeling te maken (Italianen waren daar niet bepaald voor te vinden) en erna samen te ontbijten. Dauwwandeling werd een uurtje 'snoozen' maar warme chocolademelk op gasvuurtje werd wel werkelijkheid. Brood, confituur, choco, fruitsap, koude worsten van de avond ervoor: alle ingredienten voor een rijkelijk berghutontbijt. Erna rekening gemaakt, opgekuist, verplichte groepsfoto voor het huisje en portugezen uitgezwaaid die al terugkeerden met auto naar Salamanca.
Na uurtje afdalen mochten we onze zakken achterlaten bij een vriendelijk ouder koppel dat er een of ander klein drankkraampje openhield en zijn we vertrokken voor nogmaals een zalige wandeling. Scoutsgevoel nog steeds groot en zin om te entertainen. Dan ook iedereen verplicht een spaanse kreet te roepen (zorgde wel wat voor vreemde ogen en glimlach bij diegene die me al wat beter kenden).
Hele weg was zalig, waterachtig zonnetje kwam er af en toe door en het was net warm genoeg om die paar lagen kleren toch aan te houden. Iedereen sprak met iedereen (jawel, alles in hets spaans) en af en toe werd er halt gehouden voor de laatsten. Tussendoor ook foto's van achtergelaten auto's en stuwdammen getrokken (ik doe mijn best op de space).
'S middags gepicknickt in open veld in zonnestralen tussen de wolken door en laatste etappe was klein weggetje midden in de weiden met stevig klimmetje.
Moe maar gelukkig dan teruggekeerd naar dorpje en daar met blozende kaken in cafeetje thee gedronken terwijl we wachtten op de bus.
Gebroken toegekomen in Salamanca nog de overschot van het eten verdeeld en dan naar kot gestrompeld.
Ik heb met rode kaken en met de rook nog in mijn kleren alles aan kotgenoten verteld die moesten glimlachen om zoveel enthousiasme.
En nu zit ik hier, twee dagen later en nog steeds met stijve kuiten en pijnlijke billen in het computerlokaal van de universiteit. Binnen twee minuten begint mijn practicum en erna lessen tot 20u30. Maar ik heb zin in deze week, en deed zelfs deugd gisteren tussen de lessen door, in bibliotheek boek te onderlijnen.
Zal nog behoorlijk zwoegen worden voor examens maar dat is in belgie niet anders... Alhoewel dat spaans toch af en toe voor vertraging zorgt, lijkt het meer en meer te lukken.
Maar goed, tot later dus en eigenlijk tot heel binnenkort. Volgende week woensdag ben ik weekje in Belgie. Be ware...
Kus,
R.
domingo, 11 de noviembre de 2007
U hoort nog eens van mij
Jawel, ik ben er nog. Ondertussen al meer dan een maand geleden dat ik iets liet weten, waarvoor mijn oprechte excuses aan alle trouwe fans die elke keer vruchteloos deze blog bezochten. Het spijt me.
Het is hier ondertussen al hectisch geweest en verbazingwekkend hoeveel er in een maand kan gebeuren.
Waar begin ik?
A) Ik ben van kot veranderd. In het begin voelde ik me wel ok op mijn eerste kotje, maar het tekort aan direct zonlicht en het feit dat kotgenoten die werken niet echt voor warme studentensfeer zorgen (wel bijzonder sympathiek maar is toch anders) deed me beetje bij beetje zin krijgen om te veranderen. Niet eenvoudig, want zoektocht naar kot is bijzonder vermoeiend en het aanbod is ook kleiner eind oktober.
(Wel leuk te merken hoe iedereen meeleefde, aanbood om mee te zoeken, te verhuizen of om voor me te koken...)
Maar goed, na 4 dagen beetje als een kieken zonder kop rondlopen en enorm veel koten te zien (wat ze soms durven verhuren) heb ik dan toch mijn nieuwe plekje gevonden.
Was meteen een ja. Kamer is bijzonder klein maar gezellig. Doorslaggevende elementen: heb behoorlijk wat zonlicht, enorm terras (je kan er op dansen!), gezellige living en bijzonder sympathieke kotgenoten. Allen Spaans: Twee jongens en een meisje.
Misschien klinkt dit voor jullie als mijn eerste verslagje maar is moeilijk verschil weer te geven als je het niet ziet en aanvoelt (steeds welkom!).
B) Spaanse cursus van oktober is ondertussen ook achter de rug, en het communiceren begint meer en meer te vlotten.
Hoewel ik het gevoel heb dat ik nog enorm veel fouten maak heb ik hier en daar wel al compliment gekregen (de charme van de spanjaarden of mijn effectieve kennis, dat laat ik in het midden).
Af en toe eens wat grammatica voor ogen nemen kan soms helpen en het effect van lichaamstaal is zeker niet te onderschatten. (he,mama)
Bijkomend voordeel van de cursus was dat je op leuke manier terug nieuwe mensen leert kennen.
C)Niewe mensen: ondertussen al redelijk wat nieuwe telefoonnummers maar ook vaste waarden beginnen door te schemeren. Deze week bijvoorbeeld rustig weekje gehad maar wel genoten van gewoon samen te eten, glasje wijn, samen te gaan zwemmen, gezellige bende hier op kot, fietstochtje...
D) Trein van school krijgt vaart en ik heb het gevoel dat het ons meestal lukt mee te lopen. Nota's van klasgenoten worden gekopieerd en bekeken, groepswerken worden gemaakt en heb ook al de bibiotheek van binnen gezien.
Mijn eerste intelligente vraag in de klas is ondertussen al tijdje een feit en heb zelfs al heus 'rollenspel' gedaan. Met één professor klikt het bijzonder goed (ook wel omdat we in de practica maar met 5 zijn) en denk wel dat hij boontje heeft voor de belgen(zijn al in zijn bureau geweest en bood ons zelfs lift aan toen we naar het centrum wandelden! Nog niet meegemaakt in Belgie...) Dan ook mooi meegenomen dat we het examen mondeling mogen afleggen.
E) De weekends: Twee verlengde weekends (ergens nationale feestdag en weekend van 1 november), met als gevolg twee zalige reisjes.
reisje 1: Portugal! Voor diegene die Portugal een beetje kennen: Porto, Aveiro en Coimbra.
Vijf chicas in 1 auto, in ochtendschemering vertrokken, going on the highway en 's avonds in hostal of jeugdherberg overnacht.
Was nog begin oktober en 22 graden was geen uitzondering. Zelfs 'gezwommen' in Atlantische Oceaan!
Porto is echt de moeite met kleine straatjes en vele kleuren. Aveiro is vooral veel zand en Coimbra is studentenstad. Sfeer was echt optimaal; muziekje in de auto, picknicken waar we maar wilden, door stad slenteren, heerlijke slappe lach met mensen die je nog maar half kent, spontane duik in stadsrivier, koffie op terrasjes,...ook ik word jaloers als ik eraan terugdenk.
reisje 2: Het noorden van Spanje: Burgos, Bilbao en San Sebastian. Opnieuw met gehuurde auto en 4 andere reisgenoten. (Duits, Italiaans en Belgisch). Weer was een beetje kouder (in Burgos onder vriespunt!) en laatste dag zonder zon (stel je voor!), maar zeker ook genoten. Kathedralen, kloosters, parken, kerken, Guggenheimmuseum in Bilbao (super!), strand en rotsen...
Twee maal geslapen bij mensen die hun 'couch' vrijstellen op een website op internet.
(Heb trouwens ook ons adres opgegeven op die site, lieve mama en papa. Zou dus kunnen dat ik binnenkort mail krijg van mensen die nachtje willen doorbrengen in Eeklo(god weet waarom), ik laat het op tijd weten;)
Via inwoners de stad leren kennen is ideaal. Eén jongen uit Bilbao leefde al heel zijn leven in het 'País Vasco' en hebben de hele avond gediscussieerd over de onafhankelijkheid van het baskenland (wat een soep trouwens tegenwoordig in eigen belgenlandje-dit even tussendoor).
Bijzonder interessant omdat dat gevoel daar echt leeft.
(Ze geven trouwens opnieuw les in het 'Baskisch' aan de kinderen van nu. Klonk eerst wat vreemd, maar na ook met andere mensen te babbelen en een heuse betoging gezien te hebben in San Sebastian(van ver uiteraard), kregen we al een duidelijker beeld.)
Guggenheim was vooral fijn cultuurmoment en San Sebastian met grijze wolkenlucht had wel iets maar nu ook weer niet zóveel. En verder onthoud ik de unieke rijstijl van de Italianen-geef mij maar de Duitsers achter het stuur: correct en efficïent-af en toe worden clichés toch bevestigd.
Tussen deze reisjes door ook nog zondagse dagtrip met erasmusorganisatie naar Toledo ( de bus moest smorgens op mij wachten-ook dat cliché wordt hier af en toe bevestigd) Mooie stad in de heuvels/bergen? ergens onder Madrid.
Beetje schoolreisgevoel; met 50 erasmusers in de bus, vervolgens huppelend achter een gids waar je maar de helft van verstaat, giechelend ergens achteraan in de groep met picknick in de hand en verlangend naar het 'vrije moment'.
Na al deze culturele stadsmomenten hadden we dit weekend zin in 'natuur' en hebben gisteren dan fietsje gehuurd en zijn de velden rond Salamanca ingetrokken. Was uitzonderlijk mooi weer en hebben onze belegde broodjes, 'quiche' van zot frans meisje en princekoeken opgegeten tussen 'de toros' en enkele bomen in 'the middle of nowhere'. Op het einde van de rit zelfs nog geescorteerd door plaatselijke politie omdat onze lichten niet werkten (nog niet eerder meegemaakt dat spot van politieauto 15 minuten op mijn achterste was gericht)
Dat was het zo een beetje en het is niet omdat deel E het langst is geworden dat dit betekent dat het hier niets anders is dan reisjes en vakantiestemming. (Kan ook nog deel F: uitgangsleven toevoegen maar dat zou teveel van het goeie zijn. Met nadruk op 'het goeie'. )
Tussen de weekends waren de weken ook gevuld met naar de lessen gaan, zorgen maken over de taken die komen, examenroosters proberen in orde krijgen, de was doen, boodschappen doen, beetje ziek zijn, ouders op bezoek!, spaanse lessen savonds, kot zoeken, wandelen (alles gebeurt hier te voet-is 30 minuten wandelen naar mijn faculteit), paspoort in orde brengen, gsm herladen, afspraak maken voor tandarts(heb al tijdje last en ga daar nu eindelijk iets aan doen),...
Enfin, het gewone leven dus.
De constante drang van alles te willen beleven en niets willen missen(herkenbaar?) is ondertussen ook wat geluwd en doet wel deugd na reisje terug in Salamanca te komen als 'mijn stad'.
Maar goed, ik ga nog wat werken aan presentatie van vrijdag.
Hou jullie goed, daar in België en laat eens weten wanneer we regering hebben. (Alle andere nationaliteiten lachen ons al weken uit)
¡Hasta luego!
Ruth
PS: nieuw adres:
Toro nº 84/ 6C
37002 Salamanca
ESPAÑA
Telefoonnummer nog steeds hetzelfde.
Het is hier ondertussen al hectisch geweest en verbazingwekkend hoeveel er in een maand kan gebeuren.
Waar begin ik?
A) Ik ben van kot veranderd. In het begin voelde ik me wel ok op mijn eerste kotje, maar het tekort aan direct zonlicht en het feit dat kotgenoten die werken niet echt voor warme studentensfeer zorgen (wel bijzonder sympathiek maar is toch anders) deed me beetje bij beetje zin krijgen om te veranderen. Niet eenvoudig, want zoektocht naar kot is bijzonder vermoeiend en het aanbod is ook kleiner eind oktober.
(Wel leuk te merken hoe iedereen meeleefde, aanbood om mee te zoeken, te verhuizen of om voor me te koken...)
Maar goed, na 4 dagen beetje als een kieken zonder kop rondlopen en enorm veel koten te zien (wat ze soms durven verhuren) heb ik dan toch mijn nieuwe plekje gevonden.
Was meteen een ja. Kamer is bijzonder klein maar gezellig. Doorslaggevende elementen: heb behoorlijk wat zonlicht, enorm terras (je kan er op dansen!), gezellige living en bijzonder sympathieke kotgenoten. Allen Spaans: Twee jongens en een meisje.
Misschien klinkt dit voor jullie als mijn eerste verslagje maar is moeilijk verschil weer te geven als je het niet ziet en aanvoelt (steeds welkom!).
B) Spaanse cursus van oktober is ondertussen ook achter de rug, en het communiceren begint meer en meer te vlotten.
Hoewel ik het gevoel heb dat ik nog enorm veel fouten maak heb ik hier en daar wel al compliment gekregen (de charme van de spanjaarden of mijn effectieve kennis, dat laat ik in het midden).
Af en toe eens wat grammatica voor ogen nemen kan soms helpen en het effect van lichaamstaal is zeker niet te onderschatten. (he,mama)
Bijkomend voordeel van de cursus was dat je op leuke manier terug nieuwe mensen leert kennen.
C)Niewe mensen: ondertussen al redelijk wat nieuwe telefoonnummers maar ook vaste waarden beginnen door te schemeren. Deze week bijvoorbeeld rustig weekje gehad maar wel genoten van gewoon samen te eten, glasje wijn, samen te gaan zwemmen, gezellige bende hier op kot, fietstochtje...
D) Trein van school krijgt vaart en ik heb het gevoel dat het ons meestal lukt mee te lopen. Nota's van klasgenoten worden gekopieerd en bekeken, groepswerken worden gemaakt en heb ook al de bibiotheek van binnen gezien.
Mijn eerste intelligente vraag in de klas is ondertussen al tijdje een feit en heb zelfs al heus 'rollenspel' gedaan. Met één professor klikt het bijzonder goed (ook wel omdat we in de practica maar met 5 zijn) en denk wel dat hij boontje heeft voor de belgen(zijn al in zijn bureau geweest en bood ons zelfs lift aan toen we naar het centrum wandelden! Nog niet meegemaakt in Belgie...) Dan ook mooi meegenomen dat we het examen mondeling mogen afleggen.
E) De weekends: Twee verlengde weekends (ergens nationale feestdag en weekend van 1 november), met als gevolg twee zalige reisjes.
reisje 1: Portugal! Voor diegene die Portugal een beetje kennen: Porto, Aveiro en Coimbra.
Vijf chicas in 1 auto, in ochtendschemering vertrokken, going on the highway en 's avonds in hostal of jeugdherberg overnacht.
Was nog begin oktober en 22 graden was geen uitzondering. Zelfs 'gezwommen' in Atlantische Oceaan!
Porto is echt de moeite met kleine straatjes en vele kleuren. Aveiro is vooral veel zand en Coimbra is studentenstad. Sfeer was echt optimaal; muziekje in de auto, picknicken waar we maar wilden, door stad slenteren, heerlijke slappe lach met mensen die je nog maar half kent, spontane duik in stadsrivier, koffie op terrasjes,...ook ik word jaloers als ik eraan terugdenk.
reisje 2: Het noorden van Spanje: Burgos, Bilbao en San Sebastian. Opnieuw met gehuurde auto en 4 andere reisgenoten. (Duits, Italiaans en Belgisch). Weer was een beetje kouder (in Burgos onder vriespunt!) en laatste dag zonder zon (stel je voor!), maar zeker ook genoten. Kathedralen, kloosters, parken, kerken, Guggenheimmuseum in Bilbao (super!), strand en rotsen...
Twee maal geslapen bij mensen die hun 'couch' vrijstellen op een website op internet.
(Heb trouwens ook ons adres opgegeven op die site, lieve mama en papa. Zou dus kunnen dat ik binnenkort mail krijg van mensen die nachtje willen doorbrengen in Eeklo(god weet waarom), ik laat het op tijd weten;)
Via inwoners de stad leren kennen is ideaal. Eén jongen uit Bilbao leefde al heel zijn leven in het 'País Vasco' en hebben de hele avond gediscussieerd over de onafhankelijkheid van het baskenland (wat een soep trouwens tegenwoordig in eigen belgenlandje-dit even tussendoor).
Bijzonder interessant omdat dat gevoel daar echt leeft.
(Ze geven trouwens opnieuw les in het 'Baskisch' aan de kinderen van nu. Klonk eerst wat vreemd, maar na ook met andere mensen te babbelen en een heuse betoging gezien te hebben in San Sebastian(van ver uiteraard), kregen we al een duidelijker beeld.)
Guggenheim was vooral fijn cultuurmoment en San Sebastian met grijze wolkenlucht had wel iets maar nu ook weer niet zóveel. En verder onthoud ik de unieke rijstijl van de Italianen-geef mij maar de Duitsers achter het stuur: correct en efficïent-af en toe worden clichés toch bevestigd.
Tussen deze reisjes door ook nog zondagse dagtrip met erasmusorganisatie naar Toledo ( de bus moest smorgens op mij wachten-ook dat cliché wordt hier af en toe bevestigd) Mooie stad in de heuvels/bergen? ergens onder Madrid.
Beetje schoolreisgevoel; met 50 erasmusers in de bus, vervolgens huppelend achter een gids waar je maar de helft van verstaat, giechelend ergens achteraan in de groep met picknick in de hand en verlangend naar het 'vrije moment'.
Na al deze culturele stadsmomenten hadden we dit weekend zin in 'natuur' en hebben gisteren dan fietsje gehuurd en zijn de velden rond Salamanca ingetrokken. Was uitzonderlijk mooi weer en hebben onze belegde broodjes, 'quiche' van zot frans meisje en princekoeken opgegeten tussen 'de toros' en enkele bomen in 'the middle of nowhere'. Op het einde van de rit zelfs nog geescorteerd door plaatselijke politie omdat onze lichten niet werkten (nog niet eerder meegemaakt dat spot van politieauto 15 minuten op mijn achterste was gericht)
Dat was het zo een beetje en het is niet omdat deel E het langst is geworden dat dit betekent dat het hier niets anders is dan reisjes en vakantiestemming. (Kan ook nog deel F: uitgangsleven toevoegen maar dat zou teveel van het goeie zijn. Met nadruk op 'het goeie'. )
Tussen de weekends waren de weken ook gevuld met naar de lessen gaan, zorgen maken over de taken die komen, examenroosters proberen in orde krijgen, de was doen, boodschappen doen, beetje ziek zijn, ouders op bezoek!, spaanse lessen savonds, kot zoeken, wandelen (alles gebeurt hier te voet-is 30 minuten wandelen naar mijn faculteit), paspoort in orde brengen, gsm herladen, afspraak maken voor tandarts(heb al tijdje last en ga daar nu eindelijk iets aan doen),...
Enfin, het gewone leven dus.
De constante drang van alles te willen beleven en niets willen missen(herkenbaar?) is ondertussen ook wat geluwd en doet wel deugd na reisje terug in Salamanca te komen als 'mijn stad'.
Maar goed, ik ga nog wat werken aan presentatie van vrijdag.
Hou jullie goed, daar in België en laat eens weten wanneer we regering hebben. (Alle andere nationaliteiten lachen ons al weken uit)
¡Hasta luego!
Ruth
PS: nieuw adres:
Toro nº 84/ 6C
37002 Salamanca
ESPAÑA
Telefoonnummer nog steeds hetzelfde.
lunes, 1 de octubre de 2007
Mijn tweede 'eerste indrukken'
Het Erasmusleventje begint meer en meer op gang te komen...
De eerste welkomstfeestjes zijn al gepasseerd en je kan de internationale sfeer overal ruiken. Het grappige is dat ik momenteel goed contact heb met ander Belgen (Antwerpenaars dan nog wel), maar ook een handvol Portugezen en een enkele Fransman begin ik te herkennen. En heb zowaar al een avond doorgebracht in uitsluitend Italiaans gezelschap!
Het blijft natuurlijk wel wat zoeken, en het is niet altijd gemakkelijk voorbij de eerste gesprekken van 'Van waar ben je, wat studeer je en waar zit je op kot' te geraken, maar we hebben goede hoop. En hoewel mijn Spaanse woordenschat langzaam groeit, is het onder de Erasmussers toch verleidelijk na enkele woorden over te schakelen op het Engels of het Frans.
Vandaag is de tweede lesweek begonnen, en ook dat schema begint wat vorm te krijgen. Weet nog steeds niet helemaal welke vakken ik nu precies ga volgen maar heb toch al enkele 'slides' in handen.(joehoe!) Het is duidelijk dat de ene prof al wat 'Erasmusvriendelijker' is dan de andere, maar over het algemeen zijn ze het hier wel gewend dat de eerste weken bepaalde mensen vreemd kijken bij de klassikale mopjes.
Ze hebben hier op school trouwens een bijzonder respect voor de siësta (zoals in de in de rest van Spanje)wat betekent dat ik nu even vrij heb en straks les heb van 17u tot 21u. Gelukkig heb ik niet zoveel moeite me aan te passen aan het Spaanse ritme (te laat komen is hier heel normaal, lessen beginnen vaak 20 minuten te laat...handig)
En voor de rest: Roze wolk met Nicolaas van vier dagen was zalig!, wat pech gehad met (zonder) portefeuille en daardoor nodeloze rompslomp, mijn eerste bombon con hielo gedronken, ontdekt dat kotgenoot om zeven uur 'sochtends opstaat om formule 1 te kijken, tv-reclame duurt hier 15 minuten, Chinese winkels zijn echt goedkoop, snotneuzen en keelpijn zijn ook in Spanje mogelijk, en ...ze hebben hier 'côte d'or´' in de betere carrefour!
Meer nieuws volgt later...
Hasta luego,
R
PS: Voor fanbrieven en 'ik-mis-je-zo'postkaartjes 1 adres:
Fernando de la Peña 36, piso 36
37005, Salamanca
Meestal te bereiken op volgend nummer:
+34693461100
De eerste welkomstfeestjes zijn al gepasseerd en je kan de internationale sfeer overal ruiken. Het grappige is dat ik momenteel goed contact heb met ander Belgen (Antwerpenaars dan nog wel), maar ook een handvol Portugezen en een enkele Fransman begin ik te herkennen. En heb zowaar al een avond doorgebracht in uitsluitend Italiaans gezelschap!
Het blijft natuurlijk wel wat zoeken, en het is niet altijd gemakkelijk voorbij de eerste gesprekken van 'Van waar ben je, wat studeer je en waar zit je op kot' te geraken, maar we hebben goede hoop. En hoewel mijn Spaanse woordenschat langzaam groeit, is het onder de Erasmussers toch verleidelijk na enkele woorden over te schakelen op het Engels of het Frans.
Vandaag is de tweede lesweek begonnen, en ook dat schema begint wat vorm te krijgen. Weet nog steeds niet helemaal welke vakken ik nu precies ga volgen maar heb toch al enkele 'slides' in handen.(joehoe!) Het is duidelijk dat de ene prof al wat 'Erasmusvriendelijker' is dan de andere, maar over het algemeen zijn ze het hier wel gewend dat de eerste weken bepaalde mensen vreemd kijken bij de klassikale mopjes.
Ze hebben hier op school trouwens een bijzonder respect voor de siësta (zoals in de in de rest van Spanje)wat betekent dat ik nu even vrij heb en straks les heb van 17u tot 21u. Gelukkig heb ik niet zoveel moeite me aan te passen aan het Spaanse ritme (te laat komen is hier heel normaal, lessen beginnen vaak 20 minuten te laat...handig)
En voor de rest: Roze wolk met Nicolaas van vier dagen was zalig!, wat pech gehad met (zonder) portefeuille en daardoor nodeloze rompslomp, mijn eerste bombon con hielo gedronken, ontdekt dat kotgenoot om zeven uur 'sochtends opstaat om formule 1 te kijken, tv-reclame duurt hier 15 minuten, Chinese winkels zijn echt goedkoop, snotneuzen en keelpijn zijn ook in Spanje mogelijk, en ...ze hebben hier 'côte d'or´' in de betere carrefour!
Meer nieuws volgt later...
Hasta luego,
R
PS: Voor fanbrieven en 'ik-mis-je-zo'postkaartjes 1 adres:
Fernando de la Peña 36, piso 36
37005, Salamanca
Meestal te bereiken op volgend nummer:
+34693461100
jueves, 20 de septiembre de 2007
Eerste nieuws...
Mijn eerste momenten alleen in dit zalige studentenstadje...Na het uitzwaaien van Letticia deze morgen, ben ik in de ochtendzon richting Plaza Mayor geslenterd. Heb er als bijna enigste klant-Salamanca ontwaakt pas tegen half tien-een café con leche gedronken en even gemijmerd over voorbije dagen en over wat komen zal.
In het kort: Eerste dagen waren druk en intens.
Om te beginnen een vermoeiende kotenzoektocht. Een kot vinden is hier echt niet zo moeilijk (Tijdens eerste minuten in Salamanca zelfs al aangesproken door Française en Colombiaan om te vragen of ik een kamer zocht) en door de overschot aan koten zijn de mensen al blij dat je bij hen wil huren. Maar omdat ik moeilijk kan beslissen(tjah) en niet alle koten even leefbaar zijn, heeft het toch even geduurd. ( Letticia is dan ook de eerste twee dagen meegeweest en heeft erna wijselijk besloten de stad te gaan verkennen.)
Uiteindelijk ben ik beland op een gezellig appartementje met mijn eigen kamertje met zicht op minikoertje, een deftige keuken en een ruime living. (foto's probeer ik later te plaatsen)
Vrijdag zijn Letticia en ik er ingetrokken en het heeft niet lang geduurd vooraleer het ´Mijn kotje´werd.
Kotgenoten zijn Sara, een Spaanse kapster uit de streek die voor de eerste keer in Salamanca werkt, en Oscar, een Spaanse Real Madridfan. Wat Oscar studeert ben ik nog niet helemaal uit maar vermoedelijk gaat hij voor 'Politieagent'.
Heb bewust gekozen om met Spaanse mensen samen te leven en hoewel het communiceren nog niet zo vlot verloopt, blijven ze zeer vriendelijk en behulpzaam.
(Kijk al uit naar moment dat zinnen kunnen bestaan uit meer dan drie woorden.)
Dit weekend bestond uit twee dagen Madrid met hoog vakantiegevoelgehalte. Madrid is echt adembenemend (ongelooflijk veel pleintjes en hoekjes gevuld met gezellige terrasjes, grote rustgevende parken, interessante musea, prachtige paleizen, ...) en de belofte ooit terug te keren was vlug gemaakt.
Maandag dan voor de eerste keer richting faculteit gewandeld(ligt 20 min buiten stadscentrum) en er gevraagd wat ik allemaal in orde moet brengen. Als ik het goed begrepen heb, kan ik pas 15 oktober inschrijven en mag ik vanaf maandag 24 september alle lessen volgen om te kijken wat me ligt en hoe welk vak gaat. Ook naar Internationaal Office geweest om andere papieren en me onder andere in te schrijven voor Spaanse uniefcursus in oktober.
Onderweg en tussendoor een handvol Erasmusstudenten leren kennen en telefoonnummers gewisseld.
Het loopt hier echt vol. In het centrum hoor je constant gebroken Engels, Duits, Frans van studenten. Zal dus waarschijnlijk geen probleem vormen mensen te leren kennen. ( Maar blijft toch spannend)
Gisterenmiddag nog even buiten Salamanca geweest en erna laatste avondmaal van Letticia op terrasje met prachtig uitzicht op verschillende stadstorens.
En nu dus hier in internetcafé niet ver van mijn kotje. Voorlopig nog geen internet op kot: kotgenoot ging er eens voor kijken, maar vermoed dat dat nog niet voor de eerste maand zal zijn. Zal dus vanop unief of vanuit internetcafés zijn...kan bijgevolg ook frequentie niet voorspellen waarmee bedenkingen en schrijfsels zullen verschijnen( Kan ik sowieso niet, u kent mij), maar ik doe mijn best.
besos,
Ruth
PS: Voor een (nog) uitgebreider verslag, gelieve u te wenden tot Letticia die met groot enthousiasme en gewapend met fotomateriaal de voorbije dagen zal kunnen beschrijven...
In het kort: Eerste dagen waren druk en intens.
Om te beginnen een vermoeiende kotenzoektocht. Een kot vinden is hier echt niet zo moeilijk (Tijdens eerste minuten in Salamanca zelfs al aangesproken door Française en Colombiaan om te vragen of ik een kamer zocht) en door de overschot aan koten zijn de mensen al blij dat je bij hen wil huren. Maar omdat ik moeilijk kan beslissen(tjah) en niet alle koten even leefbaar zijn, heeft het toch even geduurd. ( Letticia is dan ook de eerste twee dagen meegeweest en heeft erna wijselijk besloten de stad te gaan verkennen.)
Uiteindelijk ben ik beland op een gezellig appartementje met mijn eigen kamertje met zicht op minikoertje, een deftige keuken en een ruime living. (foto's probeer ik later te plaatsen)
Vrijdag zijn Letticia en ik er ingetrokken en het heeft niet lang geduurd vooraleer het ´Mijn kotje´werd.
Kotgenoten zijn Sara, een Spaanse kapster uit de streek die voor de eerste keer in Salamanca werkt, en Oscar, een Spaanse Real Madridfan. Wat Oscar studeert ben ik nog niet helemaal uit maar vermoedelijk gaat hij voor 'Politieagent'.
Heb bewust gekozen om met Spaanse mensen samen te leven en hoewel het communiceren nog niet zo vlot verloopt, blijven ze zeer vriendelijk en behulpzaam.
(Kijk al uit naar moment dat zinnen kunnen bestaan uit meer dan drie woorden.)
Dit weekend bestond uit twee dagen Madrid met hoog vakantiegevoelgehalte. Madrid is echt adembenemend (ongelooflijk veel pleintjes en hoekjes gevuld met gezellige terrasjes, grote rustgevende parken, interessante musea, prachtige paleizen, ...) en de belofte ooit terug te keren was vlug gemaakt.
Maandag dan voor de eerste keer richting faculteit gewandeld(ligt 20 min buiten stadscentrum) en er gevraagd wat ik allemaal in orde moet brengen. Als ik het goed begrepen heb, kan ik pas 15 oktober inschrijven en mag ik vanaf maandag 24 september alle lessen volgen om te kijken wat me ligt en hoe welk vak gaat. Ook naar Internationaal Office geweest om andere papieren en me onder andere in te schrijven voor Spaanse uniefcursus in oktober.
Onderweg en tussendoor een handvol Erasmusstudenten leren kennen en telefoonnummers gewisseld.
Het loopt hier echt vol. In het centrum hoor je constant gebroken Engels, Duits, Frans van studenten. Zal dus waarschijnlijk geen probleem vormen mensen te leren kennen. ( Maar blijft toch spannend)
Gisterenmiddag nog even buiten Salamanca geweest en erna laatste avondmaal van Letticia op terrasje met prachtig uitzicht op verschillende stadstorens.
En nu dus hier in internetcafé niet ver van mijn kotje. Voorlopig nog geen internet op kot: kotgenoot ging er eens voor kijken, maar vermoed dat dat nog niet voor de eerste maand zal zijn. Zal dus vanop unief of vanuit internetcafés zijn...kan bijgevolg ook frequentie niet voorspellen waarmee bedenkingen en schrijfsels zullen verschijnen( Kan ik sowieso niet, u kent mij), maar ik doe mijn best.
besos,
Ruth
PS: Voor een (nog) uitgebreider verslag, gelieve u te wenden tot Letticia die met groot enthousiasme en gewapend met fotomateriaal de voorbije dagen zal kunnen beschrijven...
Salamanca, jihaa!
Mijn persoonlijke blog met grote en kleine avonturen van 'Ruth in Spanje'...Welkom!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)