Aventura de Béjar

¡Hola cariños!

Onderstaand verslag is lang en gaat enkel over vorige zaterdag en zondag en ik waarschuw nu al voor overdreven meligheid en wegdroomgevoel. Zij die er niet tegen kunnen, lezen beter niet verder en wachten best op volgend verslag. (Nee, meligheid gaat niet over Nicolaas, dat spaar ik voor de mails en de telefoongesprekken met mijn avonturier en voor al diegene die het willen horen.)

Op dit moment dus boordevol energie van het voorbije weekend. Zonder twijfel een van de vele topmomenten van mijn Erasmus tot nu toe. We hadden met enkelen het idee, na alle culturele hoogtepunten, eens de natuur in te trekken. Salamanca is fijn maar ligt te midden van droge vlaktes en we hadden zin in bergen, bos en frisse lucht.
Omdat Spanjaarden nogal graag vakantie nemen, was vorige weekend een verlengd weekend omdat 6 december hier weer een of andere feestdag is.
(Neen, helaas niet Sinterklaas, nergens nicnacjes of chocoladenmannetjes te vinden...Voelde me kleine bedrieger toen ik vóór donderdag door de straten wandelde en genoot van de kerstverlichtinggepoftekastanjessfeer. Maar mag niet klagen, ook Sinterklaas kent het principe van de postpakketjes...) Twee dagen studeren, twee dagen ontspanning, ideaal.

Het oorspronkelijke idee was met tent en slaapzak een nabijgelegen bergachtig natuurgebied in te trekken en op gevaar van bevroren tenen de nacht op een of andere afgelegen plaats door te brengen. Toen het idee concreet werd, was er hier en daar toch twijfel vergezeld van nachtmerries van blauwe vrienden.
Dan ook opluchting bij sommigen toen er werd geopperd een klein huisje te huren, soort van idyllische berghut. Internet werd geraadpleegd en al snel werd huisje, horend bij een of andere herberg, gereserveerd.
Website beloofde 18 bedden, haardvuur en onvergetelijk uitzicht. 18 bedden betekende dus ook veel vrienden. Toch beetje voorzichtig rondgevraagd, want al gauw bleken er zeer velen ervoor te vinden. (logisch...)
Uiteindelijk waren we met groepje van 16 man en 6 nationaliteiten (Portugees, Fins, Italiaans, Frans, Belgisch en Duits).
We zijn zaterdag vroeg in de ochtend vertrokken en na 1u15 minuten rijden van Salamanca met bus, geëindigd in Béjar, dorpje aan de rand van 'Sierra de Béjar'.

Daar eerst verplichte koffie gedronken, vers brood gekocht en aan de klim begonnen. Na iets meer dan uurtje zijn we aangekomen bij de herberg. Ons huisje bleek nog iets hoger en verder van de beschaving te liggen. De auto met de portugezen EN onze proviand (we hadden dag ervoor supermarkt en groentenwinkel overvallen) had ons ondertussen ingehaald en na nog een klim van een uur kwamen we aan bij de 'berghut'.
De weg ernaartoe was al prachtig en het enthousiasme over eindelijk wat natuur, hier en daar nog wat herfstkleuren, machtige uitzichten en de zon! die scheen zorgde ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het huisje groeide.
Omdat websites vaak een mooier beeld geven dan de werkelijkheid hadden we ons al ingesteld op vier muren en een dak ergens onderweg.
Maar alles was zoals je je het voorstelt; zalig huisje, op top van een berg, met uitzicht rondom rond!
Het was een min of meer bekend uitzichtpunt en toen we toekwamen waren er twee families aan het barbequeen, nee niet in topje en zonnebril, maar gezellig met de wintertrui en pint in de hand aan het vuur.
Het huisje bestond uit een klein cafeetje met drie tafels en een haardvuur en onze kamer grensde aan de cafe. Gewoonweg gewoonweg: 9 stapelbedden, erboven houten zolder en haardvuur dat in de hoek al lag te flikkeren. De lieve meneer had het al aangestoken zodat we geen koud zouden hebben. Rugzak afgedaan, plekje gezocht op rots buiten en met glimlach gepicknickt.
Erna nog met zijn allen even rond het vuur binnengezeten en in het cafeetje een koffietje gedronken. De twee families waren ondertussen binnengekomen want het werd behoorlijk koud en hier en daar stonden enkele wandelaars aan de toog een of andere kruidenlikeur te drinken. (die ik van een van hen even moest proeven.)

Omdat het een uur later donker zou zijn, besloten we ons vlug warm aan te kleden en nog eens de omgeving te verkennen. Al huppelend een wandelpadje ingeslaan en even later stonden we opnieuw tussen hoge grassen, struiken en rotsen zonder enig teken van leven om ons heen. Iedereen ondertussen behoorlijk uitgelaten en we zijn van rots naar rots geklommen, gesprongen en gedanst, hebben foto's getrokken en genoten van een machtig irreëel uitzicht op een of ander open plek.
De zon was aan het ondergaan en warme gloed op omliggende bergen deed iedereen even stilletjes zuchten. (Om een beetje beeld te geven van moment: Fanny (Frans) maakte op dat moment mopje wat we ervan zouden denken als ze op dat moment al haar muziekjes van haar gsm zou uittesten. Kort gevecht in buurt van koeienstront volgde.)

Toen we terug aankwamen in de hut (rond 18u) bleek de eigenaar de bar net te sluiten. Hij vroeg of we een tafel wilden in onze kamer en na wat heen en weergeschuif met stapelbedden onstond er een krap maar gezellig hoekje rond het vuur, omgeven door zitbankjes en stoelen

De wijn werd opgewarmd en de man ging met zijn kruiwagen nog wat houtblokken halen. Je zag dat ook hij genoot van onze groepssfeer en hij bleef nog even hangen om te proeven van de gluhwein, naar een of ander frans recept.
Ondertussen zaten we al met een hele bende rond de tafel pompoen en wortels te snijden en patatten in te pakken, met de zak chips die circuleerde.
Het scoutsgevoel werd nog groter toen we de rooster boven het vuur plaatsten, de pikante worstjes invetten en de patatten in het vuur legden. Sfeer was machtig, het maakte niet uit of je nu even op je bed ging liggen, rond het vuur zat of de tafel opruimde, de groep was ideaal. Je merkt ook al gauw wie graag initiatief neemt en wie gewoon graag met bekertje in de hand meegeniet.
En om het helemaal melig en idyllisch te maken: na het eten en bronselen met messen, mayonnaise, plastieken bordjes en stokbrood hebben we nog wat spelletjes gespeeld. (zo lang er maar dobbelstenen en kaarten zijn) Erna afgesloten met fruit in hete chocoladesaus en voor sommigen sigaretje onder sterrenhemel.
Het plan was met sommigen een dauwwandeling te maken (Italianen waren daar niet bepaald voor te vinden) en erna samen te ontbijten. Dauwwandeling werd een uurtje 'snoozen' maar warme chocolademelk op gasvuurtje werd wel werkelijkheid. Brood, confituur, choco, fruitsap, koude worsten van de avond ervoor: alle ingredienten voor een rijkelijk berghutontbijt. Erna rekening gemaakt, opgekuist, verplichte groepsfoto voor het huisje en portugezen uitgezwaaid die al terugkeerden met auto naar Salamanca.

Na uurtje afdalen mochten we onze zakken achterlaten bij een vriendelijk ouder koppel dat er een of ander klein drankkraampje openhield en zijn we vertrokken voor nogmaals een zalige wandeling. Scoutsgevoel nog steeds groot en zin om te entertainen. Dan ook iedereen verplicht een spaanse kreet te roepen (zorgde wel wat voor vreemde ogen en glimlach bij diegene die me al wat beter kenden).
Hele weg was zalig, waterachtig zonnetje kwam er af en toe door en het was net warm genoeg om die paar lagen kleren toch aan te houden. Iedereen sprak met iedereen (jawel, alles in hets spaans) en af en toe werd er halt gehouden voor de laatsten. Tussendoor ook foto's van achtergelaten auto's en stuwdammen getrokken (ik doe mijn best op de space).
'S middags gepicknickt in open veld in zonnestralen tussen de wolken door en laatste etappe was klein weggetje midden in de weiden met stevig klimmetje.
Moe maar gelukkig dan teruggekeerd naar dorpje en daar met blozende kaken in cafeetje thee gedronken terwijl we wachtten op de bus.
Gebroken toegekomen in Salamanca nog de overschot van het eten verdeeld en dan naar kot gestrompeld.
Ik heb met rode kaken en met de rook nog in mijn kleren alles aan kotgenoten verteld die moesten glimlachen om zoveel enthousiasme.

En nu zit ik hier, twee dagen later en nog steeds met stijve kuiten en pijnlijke billen in het computerlokaal van de universiteit. Binnen twee minuten begint mijn practicum en erna lessen tot 20u30. Maar ik heb zin in deze week, en deed zelfs deugd gisteren tussen de lessen door, in bibliotheek boek te onderlijnen.
Zal nog behoorlijk zwoegen worden voor examens maar dat is in belgie niet anders... Alhoewel dat spaans toch af en toe voor vertraging zorgt, lijkt het meer en meer te lukken.

Maar goed, tot later dus en eigenlijk tot heel binnenkort. Volgende week woensdag ben ik weekje in Belgie. Be ware...

Kus,

R.